Seintje van “boven”

De een gelooft erin, de ander niet.

“Geloven” vind ik voor mij persoonlijk een groot woord, maar ik heb het idee dat ons op bepaalde momenten wel eens iets toegestopt wordt.

Zoiets als een zachtaardige knipoog van een onbekende wanneer je in de supermarkt loopt met een jengelende peuter, of een happystone vinden die een lach op je gezicht tovert wanneer je met griep door het park loopt met je hond die maar niet gaat poepen.

Zo liep ik vanavond dus ook buiten met een ongelofelijk peen en uien humeur.

Ik zit midden in een periode van verwerking en heling.

En waar ik anderen altijd alle ruimte gun en geef en hen bemoedigende woorden toestop met hoe belangrijk rust, (zelf)liefde, verzachting en vertraging zijn, ben ik daar voor mijzelf niet altijd even geduldig in.

Ineens trok mijn aandacht naar de lucht en moest ik een beetje lachen om de gigantische slak die ik daar in de wolken zag.

De glimlach die verscheen, of die ik in ieder geval van binnen voelde, bracht eigenlijk meteen al verzachting.

Verzachting voor mijzelf met al mijn gevoelens in dat moment van onrust, irritatie, gejaagdheid, pijn en frustratie.

Vanuit deze verzachting kon ik met liefde naar mezelf kijken en begrip hebben, “het is echt niet zo gek dat ik me met momenten zo voel, en ook dan mag ik er zijn met al die lastige gevoelens!”

Vanuit deze verzachting en (zelf)liefde mogen vervolgens de gevoelens van rust en vertraging ontstaan.

Dat wat ik zo nodig heb, en wat ik mezelf en iedereen om mij heen zo gun en waar ik iedereen en mijzelf zo in mag bemoedigen.

Dat waar ik mezelf 2 minuten eerder nog zo ver van verwijderd voelde, maar waar ik ineens weer zo mee vervuld raakte 🤍

De slak, met zijn slijmerige pad als een symbool van iets dat langzaam oplost en verdwijnt, maar ook kenmerkend is voor zijn traagheid, geduld, volharding, bescherming en cyclische vernieuwing.

🐌